Ciało i kod. Jak algorytmy zmieniają praktyki nadzoru i kontroli.
Studia nad nadzorem ufundowane są na dwóch, często przeciwstawianych sobie podstawach: zaproponowanej przez Michela Foucaulta wizji społeczeństwa dyscyplinarnego, w którym kluczową rolę odgrywają nieustająca fizyczna normalizująca tresura i nadzór zobrazowane w figurze wszechobecnego Panoptykonu oraz przedstawionej przez Gillesa Deleuze’a koncepcji społeczeństwa kontroli, gdzie na plan pierwszy wysuwa się dematerializująca wszelkie przejawy i aspekty świata digitalizacja, zaś ulegająca stałym przeobrażeniom kontrola odbywa się za sprawą coraz potężniejszych narzędzi kolekcjonowania / przetwarzania /stwarzania danych. Wydawać by się mogło, że w dobie big data, algorytmów i uczącej się w fascynująco/przerażająco nie-ludzkim tempie Sztucznej Inteligencji to właśnie deleuzjańska propozycja jest bardziej adekwatną matrycą do opisu i analizy współczesnej kultury nadzoru i kontroli. Czy jednak dychotomiczne postrzeganie materialnego ciała i cyfrowego cienia wytrzymuje konfrontację z praxis algorytmicznego nadzoru? Starając się unikać prostego, by nie powiedzieć prostackiego dualizmu materii i kodu, postaram się przedstawić argumenty za tezą, iż najbardziej charakterystyczną cechą nadzoru i kontroli w XXI wieku jest hybrydyzacja materii i kodu, która przejawia się na poziomie narzędzi i mechanizmów, ale także w praktycznych efektach i konsekwencjach dla rozumienia świata i praktyki życia codziennego.
Teoretyk kultury, artysta dźwięku., kurator, dj.
Jego zainteresowania naukowe obejmują sztukę interaktywną, media taktyczne, bio art, społeczeństwo sieci, surveillance studies oraz posthumanizm. Opublikował wiele artykułów na temat estetyki sztuki nowych mediów, historii i teorii filmu awangardowego, sztuki wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego książka „Życie w krzemowej klatce. Sztuka nowych mediów jako krytyczna analiza praktyk cyfrowego nadzoru” ukazała się w 2018 roku nakładem Wydawnictwa UŁ.
Od początku lat dziewięćdziesiątych zaangażowany w rozwój muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współtwórca wielu zespołów i projektów (Spear, Ben Zen, Nonstate, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, i.a.). Aktualnie prowadzi działalność solową tworząc multimedialne performensy, audiowizualne instalacje interaktywne oraz filmy wideo. Wykorzystuje unikatowe, prototypowe urządzenia elektroniczne, instrumenty analogowe oraz cyfrowe. Występuję również jako Moist Hardware -
Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy m.in.: program Perform_Tech 2017 w Fabryce Sztuki w Łodzi, Festiwal Muzyki Elektronicznej i Szuki Nowych Mediów L’tronica w Łodzi, program Art._Search 2017 w Gliwicach, program „Karkowski re:mix” 2018 (Berlin, Tokio, Nantes, Nowy Jork, Drezno), program „Poza Horyzont” (około 40 wydarzeń w latach 2004-2009) poświęcony muzyce eksperymentalnej i sztukom audio-wizualnym, 4 edycje wystawy sztuki multimedialnej „Die Kunst Ist Toth”, koncerty m. in.: Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Z’ev, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens, Kasper T. Toeplitz, Marco Donnarumma, Thomas Ankersmit, Julien Ottavi, Ryan Jordan, Gil Kuno i wielu innych. W latach 1998 – 2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt poświęconą różnym odmianom elektronicznego eksperymentu. Ignis opublikowała płyty takich wykonawców jak: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA i Spear.
sztuka:
Aleksandra Łukaszewicz / Radek Nagay
Instalacja Róża stanowi połączenie elementów kultury i technologii tworząc surrealistyczne środowisko, w którym kwestionowane są znane prawa fizyczne. Wchodząc do namiotu z surowego płótna, stanowiącego przeskalowany ręcznik obrzędowy, widz zostaje objęty z obu stron animacją tworzącą nową, wirtualną przestrzeń. Z chaosu kodu cyfrowego wyłaniają się kształty, które układają się w tradycyjne wzory słowiańskie symbolizujące: Pieśń Miłosną, Słońce, Ziemię,
Połączenie Słońca i Ziemi, Matkę Rodzicielkę ze Świętym Drzewem. Wzór wybranych haftów z białoruskiego haftu krzyżykowego, stanowiącego kod kulturowy, który obramowywał życie człowieka towarzysząc mu w ważnych momentach na ręcznikach obrzędowych wyłania się w formie animacji z obrazu kodu w Matrixie jako projekcja na płótnie podwieszonym w formie zwisającego ręcznika na wysokości około 2,50 m. od środka. Na krańcach płótna rozciągniętego na podłodze jest widoczny wzór z haftu krzyżykowego. Dzięki wyciemnieniu pomieszczenia instalacja przyjmuje formę odwróconego kwiatu rozświetlonego od środka. Instalacji towarzyszy dźwięk, pieśń "Róża" nagraną przez zgromadzenie śpiewacze
Wesnowewla.
Praca w zamierzeniu tematyzuje określoną kulturę, w tym wypadku słowiańską jako zarówno dającą pewien ład, oparcie i piękno, a jednocześnie wyraźnie określającą i kontrolującą życie ludzkie, wskazując, że kulturę można postrzegać tak jak piękny kwiat, ale można też „wejść do jej środka”, tak aby doświadczyć jej z innej perspektywy, bardziej holistycznej, obejmującej.
Praca zawiera również rys indywidualny odnoszący się do doświadczeń związanych z pandemią. W czasach zdominowanych przez cyfrowość, uświadomiłam sobie bliskość kultury słowiańskiej. Wzór, który jest widoczny na tkaninie ukazał mi się w cyfrowym Matrixie.
Autorzy: Aleksandra Łukaszewicz, Radosław Nagay
Śpiew: Sonia Mrzygołocka-Pyć, Alicja Piotrowska, Agnieszka Pawłowska, Aleksandra Łukaszewicz (ze zgromadzenia śpiewaczego Wesnowewla)
Wsparcie techniczne: Anna Gregorczyk (haft) i Adam Sołtysik (nagranie i mastering) z Centrum Przemysłów Kreatywnych Akademii Sztuki w Szczecinie, Anna Baczyńska i Antonio Łukaszewicz Alcaraz (technikalia konstrukcji).
Nicolas Tilly has been teaching since 2013 (courses and research program) at the École Supérieure d'Art et Design d'Orléans. He also gives workshops in art schools in France and abroad and participates in diploma juries. Nicolas approaches digital design through many media (publishing, web, video games, prototyping...) and he is interested in new ways of thinking about the before and after of publishing processes through multi-media publications. For the past two years, Nicolas has been developing a collaborative project to create interactive playing cards through a website called Cards & Coding.
Description of the work to be display at the exhibition The four NFT playing cards are the result of a graphic research around the format and manipulation of playing cards. Initially, the cards are coded to be drawn by a plotter, then the code is reused to be animated and interactive. These cards are part of the Cards & Coding project.
Swoje artystyczne badania skupia na problematyce tożsamości, czasu i przemian.
Po seriach ataków terrorystycznych w otwartych przestrzeniach publicznych, jakie miały miejsce we Francji, władze wielu miast podjęły decyzje wzmacniające bezpieczeństwo publiczne. Jedną z nich była poprawa miejskich monitoringów. Rozwój technologii pozwala na rozszerzenie algorytmów umożliwiających rozpoznawanie osoby w tłumie. Nie tylko na podstawie samej twarzy, również sylwetki lub samego ruchu. W ocenie władz niesie to wyraźne wzmocnienie poczucia bezpieczeństwa z drugiej zaś strony tworzy możliwość pełnej kontroli społeczeństwa. W instalacji « vidéosurveillance » obok samego wątku kontroli poruszam kwestię czasu. Postrzeganego w przestrzeni realnej jako czas przeszły, teraźniejszy i przyszły oraz czasu i przestrzeni wirtualnej gdzie ogólnie nam znany porządek może podlegać zmianom a w kontekście samej „maszyny – bazy danych” nabiera nowego znaczenia. Czas wirtualny uwzględniający jedynie zachodzące w systemie zdarzenia jest tylko aproksymacją synchronicznego czasu rzeczywistego.
Profesor w Wyższej Szkole Sztuki w Orleanie we Francji. Prowadzi zajęcia z rysunku i koncepcji rysunku. Rozwija międzynarodową współpracę z uczelniami artystycznymi w Polsce (Gdańsk, Wrocław, Warszawa). Inicjator i organizator wielu polsko-francuskich wystaw i projektów kulturalnych.
