teoria:
Piotr Celiński
Kultura cyfrowa obiecała swoim sympatykom i wyznawcom, że różnica pomiędzy materią, czyli naturą a informacją, czyli kulturą dzięki jej rozwojowi przestanie mieć znaczenie. Tak wygląda jeden z jej mitów założycielskich, który ziszczając się zmusza nas do stawiania pytań o kulturowy zasięg cyfrowych mediów, polityki korzystania z nich i możliwe alternatywy tego stanu rzeczy. Wpatrzeni w kolorowe ekrany cyfrowych światów, z zakorkowanymi przez earpodsy uszami nie zwracamy wystarczającej uwagi na fakt, że omijając pola widzenia i słyszenia i pozostałe rejestry zmysłów i organów cyfrowe media wraz ze swoimi programami skutecznie i z rozmachem wchodzą nam pod skórę i zadomawiają się na dobre w organach, tkankach i strukturach neuronalnych. Bity kolonizują atomy a kody materializują się w tkankach naszych ciał – taki punkt orientacyjny chciałbym przyjąć dla krótkiego rekonesansu przestrzeni teorii mediów, sztuki cyfrowej i antropologii kulturowej.
Piotr Celiński – medioznawca, profesor w Katedrze Teorii Mediów UMCS w Lublinie. Zajmuje się nowymi mediami, Internetem, kulturą cyfrową, komunikacją społeczną, kulturą wizualną i popularną. Współzałożyciel i członek zarządu Fundacji "Instytut Kultury Cyfrowej", współtwórca wydarzeń kulturalnych, wystaw i działań edukacyjnych (Mindware; EPCC), w latach 2015-18 zastępca dyrektora Centrum Badań Gier Wideo UMCS.
sztuka:
Andrzej Banachowicz
Łączę w pracach i przenikam kulturę – a nawet historię – poprzez tradycję i nowoczesność. Inspirowany od dawna tak szeroko rozumianą sondą badawczą scalam przekaz z technologią cyfrową. Pracując latami w technikach rękodzieła, tkając ręcznie bardzo duże obszary żywej materii, obecnie przekształcam je w obiekty ekspresji w nowy kod materialności. Otwiera mi on w nowej perspektywie kolejne pola wizualne kreacji. Z tym nowym doświadczeniem zapis koncepcyjny uzyskuje takie jakości, które działają wyszukanym, stwarzanym aurą przenikań nowym obrazem, powstałym z odwzorowań digitalnej fotografii, w inwencji koncepcyjnej nacechowanej silną materialnością wcześniej ręcznie powołanej struktury. Obecnie te kontekstualne - nowe prace – w swoistej dematerializacji pogłębiają potencjał symboliczny i metaforyczny „cytowanych” pierwowzorów. Matowa materia surowca tkackiego staje się teraz świetlistym odwzorowaniem dawnych struktur tkackich. Taka twórcza przemiana wręcz dematerializacja instalacji tkackich zyskuje większą refleksyjność i zakodowaną w niej bardziej czy mniej pojmowaną duchowość. Wykorzystując zabieg wizualnego autocytatu nie tylko cytuję kadry detali ale i jakby na nowo je dokumentuję. Kreuję z nich błyszczącą teraz materialność, dodatkowe nowe artystyczne sytuacje. Jest to potencjał ścisłe określonej metody działań, gdzie specjalnie wybrane fragmenty z kompozycji tkackich obecnie w środowisku cyfrowym i po odpowiedniej obróbce na aluminium typu dibond – wydruku fotografii – stają się podłożem nowych koncepcji artystycznych. Obrazów emanujących specyficznym blaskiem, który można jeszcze spotęgować poprzez zastosowanie odpowiedniego oświetlenia zewnętrznego. Ten nowy twórczy obiekt – jakby archetyp bytu – przypomina nieco malarski obraz ujawniając również ewidentne różnice wobec pikturalnego artefaktu sztuki. Inaczej odbija światło, nie posiada faktury, może być zarazem chłodny jak i zmysłowy w swoim oddziaływaniu „czysto” wizualnym. Może również uaktywniać potencjał „dokumentalnego” wymiaru fotografii nie pozbawiając go pierwotnej, wiarygodnej materialności. Staje się to jakby współczesnym, neotradycjonalistycznym przekazem z twórczym szacunkiem wobec dziedzictwa dawnej kultury oraz aktualnych osiągnięć cywilizacyjnych człowieka. Wartościowa sztuka przeszłości, przenikając teraźniejszość niweluje obecne granice pomiędzy czasem przeszłym i przyszłym. Przenikając przez te wszystkie warstwy nakładam na nie to, co nowe i wieloznaczne, co jak najbardziej jest godne naszego – mojego poznania. Nasłuchuję w ciszy w stanie wnikliwej uwagi zawartej w tytułowej „ materialności” kodu.
Andrzej Banachowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
Paweł Dudko
Dr Paweł Dudko (ur. 1987) aktywnie tworzy w obszarze sztuki interaktywnej i generatywnej z wykorzystaniem druku przestrzennego, często na granicy przestrzeni fizycznych i wirtualnych. Autor instalacji przestrzennych, multimediów, fotografii i scenografii.
Ukończył studia na kierunku architektura na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej. W 2018 r. uzyskał stopień doktora sztuki na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. W latach 2012-22 pracownik naukowo-dydaktyczny na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej.
Swoje prace prezentował w wielu galeriach w Polsce i za granicą, m.in.: XX1 (Warszawa), Musée du Jouet (Moirans-en-Montagne, Francja), Galeria im. Yanaki Manasiev (Wielkie Tyrnowo, Bułgaria), Galeria Sztuki Współczesnej miejsce sztuki44 (Świnoujście) oraz na wielu przeglądach i festiwalach, m.in.: Dizaino Savaitė (Wilno, Litwa), Contested Cities (Madryt, Hiszpania), Międzynarodowy Kampus Artystyczny FAMA (Świnoujście).
Stypendysta Prezydenta Miasta Białegostoku (2015) oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2020).
Population (pdudko.com)
http://www.pdudko.com/2016/08/populacje-cialo-otwarte.html
Robert Kaja
Prof. dr hab. Robert Kaja, pracuje w ASP Gdańsk, w 1992 uzyskał dyplom w pracowni prof. Franciszka Duszeńki. Wieloletni asystent prof. Zdzisława Pidka. Od 2004 roku prowadzi pracownię Projektowania i Organizacji Przestrzeni na Wydziale Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku. Kierownik Katedry Specjalizacji na Kierunku Rzeźba. Organizator warsztatów i konferencji na temat relacji rzeźby i architektury, wielokrotny uczestnik lub organizator plenerów i wystaw w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Autor zwycięskiego projektu w konkursie na pomnik Bolesława Leśmiana w Zamościu, zrealizował granitową rzeźbę plenerową „drzewo życia” w Aberdeen w Szkocji -1994, pomnik Wydarzeń Zielonogórskich z 1960 roku w Zielonej Górze -2010, plafony Heweliusza i Fahrenheita na Politechnice Gdańskiej, rzeźbę plenerową w granicie 12=12 Strzegom – 2018. Wykonał statuetkę nagrody Rejtana dla Jarosława Marka Rymkiewicza.
Wystawy: CRP w Orońsku,CSW Zamek Ujazdowski Warszawa, Łaźnia Gdańsk, Muzeum Narodowe Warszawa, Gdańsk, BWA Katowice, Zielona Góra, Sopot, Muzeum Sztuki w Łodzi i inne.
Robert Kaja | Obecne Dydaktyczki i Obecni Dydaktycy | Zbrojownia Sztuki
Rafał Borkowski
Tomasz Skórka
Pragnę zaproponować fragment cyklu „Prezentów”, obiektów przestrzennych o cechach rzeźby figu ratywnej, które kreuję w środowisku cyfrowym i drukuję w technologii FDM. Mechaniczna metoda czyni z tak wytwarzanych przedmiotów rodzaj błahych wyrobów z plastiku, technicznych i skojarzeniowo odległych od Sztuki. Nadrzędnym celem mojej pracy jest znalezienie akceptowalnej artystycznie formy dla tego rodzaju kreacji. Na wystawie pragnę pokazać obiekty reprezentujące jedną z dróg zażegnania bariery błahości opartą o pogłębienie estetycznych walorów cyfrowego dzieła oraz próbę wejrzenia w istotę sztucznej głębi, którą jest pozbawiona grawitacji wirtualna przestrzeń robocza.
Tomasz Skórka | Obecne Dydaktyczki i Obecni Dydaktycy | Zbrojownia Sztuki
Galeria
