Po dwóch latach kształcenia podstawowego student powinien posiadać bazowe umiejętności rysunkowe takie jak rozróżnianie proporcji, odczytywanie róznic miedzy światłem i cieniem, budowanie przestrzeni środkami rysunkowymi, wykreślanie perspektywy. Utrwalając nabyte wcześniej umiejętności, zajęcia zachęcają studentów do zdobywania nowych, do przekraczania granicy strachu przed nieznanym. Prowokują do podjęcia ryzyka indywidualnych poszukiwań w obrębie szeroko rozumianej przestrzeni rysunku. Stając przed nowymi wyzwaniami studenci rozwijają swoją kreatywność i samodzielność. Stają przed koniecznością obrony swoich projektów. Poszerzając swą artystyczną świadomość, poszerzają jednocześnie pole postrzegania rysunku jako autonomicznej dziedziny wypowiedzi. Rysunek przestaje być przez nich odbierany jako zbiór umiejętności czy zręczności. Zajęcia w pracowni mają przekonać, że dopiero mądre wykorzystanie tych umiejętności jest prawdziwie rozwijające.
Podstawą funkcjonowania pracowni jest zasada indywidualizacji metod i podmiotowości studenta. Studenci prowokowani są do użycia najróżniejszych technik rysunkowych i pokrewnych. Prace studenckie powstają w trzech głównych nurtach: rysunki oparte na studium modela; realizacja własnych projektów, regularnie konsultowabych lecz powstających często poza pracownią; realizacja zadań problemowych, zindywidualizowanych dla potrzeb każdego ze studentów. Celem dydaktycznym jest osiągnięcie przez studenta możliwie jak największego stopnia samoświadomości artystyczno-humanistycznej. Świadomości, która po ukończeniu uczelni, jest bardziej przydatna niż umiejętność narysownia nogi. Podczas specjalnie zorganizowanych spotkań w pracowni, wybrani studenci dostają szansę zaprezentowania swoich prac zaproszonym gościom (innym wykładowcom, krytykom, kuratorom, studentom z innych pracowni) oraz wysłuchania ich opinii. Pracownia jest obszarem swobodnej wymiany myśli, bez decydowania z góry, która ze stron ma rację.
