Prowadzący:
prof. ASP dr hab. Maciej Gorczyński
Asystent:
dr Mateusz Pęk
Pracownia Podstaw Projektowania Plastycznego założona pod koniec lat 70. przez prof. Romana Usarewicza oraz współprowadzona przez przyszłego prof. Witosława Czerwonkę, otwarta zarówno na nowe formy ekspresji, jak i tradycję historii sztuki, ogniskowała dydaktykę na problemach artystycznych rozumianych strukturalnie. Czerpiąc z doświadczeń poprzedników, program II Pracowni Wiedzy o Działaniach i Strukturach Wizualnych oparty jest głównie o zagadnienia kompozycyjne, ucząc ich rozpoznania i przyporządkowania im właściwych kategorii języka plastycznego.
Struktura wizualna rozumiana jest jako ogół stosunków panujących w układzie: kolorów, faktur, kształtów, materiałów, a także treści tworzących dzieło. Powiązania pomiędzy tymi „warstwami” powinny tworzyć spójną formę wyrazu. Zatem struktura wizualna odnosi się przede wszystkim do budowy dzieła sztuki a rozpoznanie jego składowych, jest niezbędne w procesie świadomego komponowania. Dyscyplina kompozycyjna oczywiście nie wyklucza artystycznego eksperymentu, wprowadzającego rozwiązania wykraczające poza rozpoznane media czy ugruntowane koncepcje artystyczne. Dlatego II Pracownia Struktur oferuje niezbędne zaplecze techniczne oraz zaprzęga do procesu twórczego cyfrowe metody kształtowania obrazu i formy, otwierając studentowi możliwość realizacji projektu między innymi w akademickiej prototypowni.
W początkowym etapie kursu, pracując z czarno-białym autoportretem, student rozpoznaje relację figura-tło, by następnie w procesie jego dekonstrukcji dostrzec podstawowe „ramy” kompozycji: skalę, kontur, kierunek form oraz ich wzajemne położenie. W dalszej kolejności pojawiają się zagadnienia związane z gamą i kontrastem barwnym oraz reliefem, ukazującym oddziaływanie koloru w przestrzeni. Trzeci semestr kontynuuje analizę struktury dzieła sztuki, wprowadzając pojęcie rytmu i jego typów oraz uczy umiejętności harmonizowania pochodnych kształtów i płaszczyzn. Następnie pojawia się zagadnienie akcentu i dominanty oraz ich wpływu na ustawienie hierarchii w kompozycji. Kończąc semestr, student powinien posiąść umiejętność rozpoznawania podstawowych składowych kompozycji, umożliwiających zbudowanie całości wizualnej — pytaniem pozostaje jej komunikat.
Ostatni semestr rozszerza pole analizy o zagadnienie „ready-made” oraz jego znaczenia w różnych kontekstach funkcjonowania. Zadanie pt. „Znak-Znaczenie” otwarte na indywidualne wskazania, uczy studenta umiejętności przeformułowania kodów kulturowych zawartych we wskazanym przedmiocie/znaku. Niezbędnym komponentem w tym procederze jest myślenie koncepcyjne, a następnie jego wizualizacja, tak, aby trafnie dobrać technologię realizacyjną do postawionego problemu artystycznego.
Cztery semestry kursu ukazują multidyscyplinarny charakter II Pracowni Struktur Wizualnych. Początkowo student nakłaniany jest do porzucenia nawyków kopiowania i naśladowania, tak aby inspiracje płynące ze świata natury/kultury w procesie ich stopniowej analizy i interpretacji zyskiwały walor abstrakcyjny. Kolejne zadania aktywizują młodego adepta do odszukania i nazwania swoich twórczych motywacji. Dzięki temu studentki i studenci rozpoznają podstawy języka, którym operuje dziedzina sztuki.
dr Mateusz Pęk
Galeria
